Ανασκόπηση 2015: Οι καλύτερες σκηνές της χρονιάς

Μικρές ή μεγάλες σε διάρκεια, εντυπωσιακές ή χιουμοριστικές, καλές σκηνές σε κακές ταινίες, σημαντικές ή «φανταχτερές», αυτές είναι οι σκηνές που ξεχωρίσαμε, θυμόμαστε και αγαπήσαμε το 2015.

Από τον Γιάννη Σμοϊλη

Girlhood
Ένα νεαρό κορίτσι ξεφεύγει από την καταπίεση της οικογένειας και του σχολείου της στο υπέροχο, θορυβώδες και συναισθηματικό «Τα Κορίτσια» της Σελίν Σιαμά. Η εφηβεία και οι επαναστάσεις της που διαπερνούν τη σκληρή παριζιάνικη ζωή και φτάνουν σε υπερβατικά ύψη συνοψίζονται μέσα σε μία σκηνή. Τη νύχτα μπορείς να χαθείς και να τραγουδήσεις ελεύθερα Rihanna σαν ένα αυθεντικό ακατέργαστο «διαμάντι».

Birdman

Ο Μάικλ Κίτον, ξοφλημένος σταρ υπερηρωικού franchise, θέλει να κάνει την ποιοτική διαφορά, ανεβάζοντας στο θέατρο Ρέιμοντ Κάρβερ και κανείς δεν τον αφήνει να αλλάξει δέρμα. Σε μια σπαρακτική, κωμικοτραγική σκηνή απόλυτης διάλυσης, κλείνεται έξω από το θέατρο, ημίγυμνος, κι αρχίζει να περιφέρεται με το… σώβρακο, ανάμεσα στον κόσμο της times square που τον φωτογραφίζει ή τον βιντεοσκοπεί, μπλέκεται σε μια παρέλαση, αγγίζει το πικρό ναδίρ της ύπαρξης του, και επιστρέφει στην παράσταση, για να δώσει την ερμηνεία της ζωής του, απόρροια της πιο εξευτελιστικής ντροπής. Ανατριχιαστικό.

Ο Αστακός

Οι ένοικοι του «ξενοδοχείου», υποχρεώνονται να βρουν, μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα λίγων ημερών, το «ταίρι» τους στην αλλοκοτιά και την απελπισία. Για να κερδίσουν μέρες, εξαπολύονται από τη διεύθυνση, στο δάσος, για να καταδιώξουν τους «μοναχικούς», να τους αιχμαλωτίσουν κι έτσι να παρατείνουν τη διαμονή στην «καλή πλευρά» και την ανθρώπινη υπόστασή τους. Σε μια μεγαλειώδη σεκάνς, ρίχνονται –σε αργή κίνηση και υπό τους ήχους του «Από μέσα πεθαμένος»- στο κυνήγι, κι εμείς δεν ξέρουμε αν πρέπει να γελάσουμε ή να ξεσπάσουμε σε κλάματα.

The Walk

Ο Φιλίπ Πετίτ, αποφασισμένος να διασχίσει το κενό διάστημα ανάμεσα στους δίδυμους πύργους, πάνω σε ένα τεντωμένο σύρμα, φέρνει σε πέρας τον σκοπό του: διανύει την απόσταση από τον έναν πύργο στον άλλο, οι θεατές παραληρούν, οι φίλοι του, του λένε να κατέβει αλλά εκείνος, αιφνιδίως, αποφασίζει να γυρίσει την πλάτη στον πύργο του προορισμού και την ασφάλεια, κάνει στροφή, και συνεχίζει να περπατά στο σύρμα, ενώ το «Fur Elise» του Μπετόβεν ολοκληρώνει μια απ' τις πιο αναπάντεχα ποιητικές σκηνές του 2015.

Youth 

Ο μεγάλος σκηνοθέτης Μικ Μπόιλ, αποφασισμένος να δώσει στο κινηματογραφικό κύκνειο άσμα του, όλο τον εαυτό του, προετοιμαζόμενος για καιρό, οργανώνοντας ξανά και ξανά τις σκηνές, τους διαλόγους και τα πλάνα του, μένει ξαφνικά ξεκρέμαστος, συνειδητοποιεί την αδυναμία ολοκλήρωσης που προσιδιάζει τόσο στη ζωή, όσο και στην τέχνη, καταλαβαίνει ότι ποτέ δεν μπορεί να μπει η τελεία που θέλουμε στο έργο της ζωής μας και –καθώς αναμετριέται με το κρίσιμο ζήτημα της αποτυχίας- όλες του οι ηρωίδες, οι γυναίκες που πραγματικά αγάπησε, έρχονται να τον παρηγορήσουν, σε μια φελινική σκηνή μεταξύ ονείρου και γλυκόπικρης νοσταλγίας, αληθινό έργο τέχνης.

Ex Machina

Ο new age, αμοραλιστής «ημίθεος» της τεχνολογικής επέλασης Νέιθαν (ένας εκπληκτικός Όσκαρ Άιζακ σε μια από τις πιο λαμπρές ερμηνείες του 2015), εξηγεί στον ιδεαλιστή υπάλληλο της εταιρίας του, Κέιλεμπ, για ποιον λόγο έχει προικίσει το «τεχνητό» πλάσμα του με σεξουαλικότητα, μπροστά από έναν πίνακα του Τζάκσον Πόλοκ, και μια από τις πιο συναρπαστικές διαλογικές αναμετρήσεις του κινηματογραφικού έτους, μας κάνει να αμφιβάλουμε και για το κατά πόσο υφίσταται η δική μας «ελεύθερη βούληση».

Mad Max: Fury Road

Σε μια ταινία που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ολόκληρη, «μια από τις κορυφαίες σκηνές του 2015», αφού μοιάζει, απ' την αρχή ως το τέλος, με ασταμάτητα επινοητική, ιλιγγιώδη και ακραία απολαυστική σεκάνς δράσης, δεν ήταν εύκολο να αποσπάσουμε μία και μόνο σκηνή ανθολογίας. Κρατάμε, όμως, μέσα από τον καταπληκτικά ενορχηστρωμένο κοσμοχαλασμό της, εκείνο το υπέροχα ιμπρεσιονιστικό κομμάτι της αμμοθύελλας, όπου προσέδωσε στο Fury Road, ένα είδος φιλμικής ποίησης, που –κακά τα ψέματα- σπάνια απαντάται στα μεγάλα χολιγουντιανά blockbusters.

Nightcrawler

Το φιλμ που (κατά την ταπεινή άποψη του γράφοντος) φιλοξενεί την κορυφαία ερμηνεία του 2015, αυτήν του σπουδαίου Τζέικ Τζίλενχαλ στον ρόλο ενός νυκτόβιου αρπακτικού της «ελεύθερης αγοράς» που τρέφεται με αίμα, πόνο και κατακρεουργημένες σάρκες, κορυφώνεται σε μια από τις πιο τέλειες σκηνές αγωνίας και «μετρονομημένου» σασπένς, που είδαμε τα τελευταία χρόνια στο σινεμά. Ο Λουί Μπλούμ, δεν θέλει πια να καταγράφει το «μεγάλο γεγονός», θέλει να δημιουργήσει ένα, και οι συνέπειες της αλαζονείας του, δεν μπορούν παρά να είναι καταστροφικές.

Winter Sleep

Ξεπερνώντας τις τρεις ώρες φιλμικής διάρκειας, το βερμπαλιστικό έπος του Νουρί Μπιλγκέ Τζεϊλάν, μπορεί να επαφίεται στον Λόγο (οι διάλογοι της «Χειμερίας Νάρκης», θα έκαναν τον Μπέργκμαν να υποκλιθεί) για να επιφέρει ένα αισθητικό αποτέλεσμα, πελώριας συγκινησιακής δύναμης, αλλά είναι μια κίνηση που το απογειώνει, μετατρέποντάς το σ' ένα από τα αριστουργήματα της δεκαετίας που διανύουμε: ο πατέρας με την πληγωμένη αξιοπρέπεια, απορρίπτει την ελεημοσύνη της βαριεστημένης μεγαλοαστής και την καλύτερη ζωή που αυτή θα του εξασφάλιζε, εκσφενδονίζοντας ένα τεράστιο χρηματικό ποσό, στις φλόγες του τζακιού του. Αισθανόμαστε πως κι ο ίδιος ο Ντοστογιέφσκι, θα δάκρυζε από περηφάνια, σ' αυτή τη σκηνή.

Inside Out

Καταφέρνοντας να διασχίσει, με απαράμιλλη δεξιοτεχνία, τη νοητή γραμμή που χωρίζει ένα εξαίσιο φιλμ κινουμένων σχεδίων (άλλωστε η Pixar, μόνο σε τέτοια μας έχει συνηθίσει) από μια πραγματικά μεγάλη ταινία για ενήλικες, το «Inside Out», δεν ήταν απλώς το «καρτούν» της χρονιάς, αλλά μπορεί κι η κορυφαία αμερικάνικη ταινία του 2015. Μια από τις σκηνές που το επιβεβαιώνουν –γιατί είναι πάρα πολλές- εμπεριέχει τον «φανταστικό φίλο» ενός μικρού κοριτσιού που δίνει συμβουλές στο προσωποποιημένο συναίσθημα της χαράς, για το πώς να σώσει την πιτσιρίκα απ' την κατάθλιψη, τη στιγμή που αποδέχεται ως φυσική συνέπεια- μια και η ενηλικίωση είναι αμείλικτη- τον ίδιο τον αφανισμό του. Μεγαλοφυές και απερίγραπτα συγκινητικό.

Whiplash

Το «Χωρίς Μέτρο», δεν ήταν μια ταινία για τη jazz, προφανώς. Ήταν μια ταινία για τις ανθρώπινες αντοχές, για το ερώτημα «πόσο μακριά μπορείς να πας προκειμένου να γίνεις τέλειος;», για το νιτσεϊκό «ό,τι δε με σκοτώνει, με κάνει δυνατότερο». Μια χαρακτηρολογική σπουδή κι ένα ψυχολογικό θρίλερ ευμετάβλητων εντάσεων, ρυθμού, αντιστίξεων κι αναπάντεχων αρμονιών που κορυφώνεται σε μια μεταρσιωτική σκηνή, όπου ένα drum solo λέει πολλά περισσότερα, απ' όσα θα κατάφερναν οι λέξεις να επικοινωνήσουν, για το θηρίο μέσα μας και τον τρόπο που δαμάζεται (ή όχι).

Son of Saul

Η ταινία που μας συγκλόνισε περισσότερο το 2015, ο υπερβατικός «Γιος του Σαούλ», κλείνει την –μεταφυσικών αλλά και βαθιά ανθρωποκεντρικών διαστάσεων- αλληγορία του, με μια σκηνή που αξίζει να διατηρηθεί στη συλλογική μνήμη και την αιωνιότητα: αφού χάνει σε μια λίμνη, το νεκρό σώμα του παιδιού που πάσχισε τόσο να διασώσει απ' τα ναζιστικά κρεματόρια, ο Σαούλ, μετά την απόδραση, καταφεύγει σε μια καλύβα, μαζί με τους υπόλοιπους απ' τους συγκρατούμενους του. Κανένας άλλος, εκτός απ' τον ίδιο, δεν παρατηρεί ότι στην είσοδο βρίσκεται ένα μικρό αγόρι που τους κοιτάζει, ένα γερμανάκι (αν κρίνουμε απ' τα χρώματά του). Δεν ειδοποιεί κανέναν ότι τους ανακάλυψαν, απλώς χαμογελάει, για μία και μοναδική φορά, σε όλο το έργο. Η αθωότητα, είναι ασφαλής. Μια πολύ, πάρα πολύ, μεγάλη κατακλείδα, σ' ένα συνταρακτικό αριστούργημα.

πηγη


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου !!!!!